Οι λέξεις δύσκολα βγαίνουν. Οι σκέψεις μας βαραίνουν με εκείνα τα πρόσωπα των παιδιών, των νέων παιδιών, των παιδιών που χάθηκαν… με τα πρόσωπα των γονιών που δε θα δουν ξανά τα παιδιά τους κι αυτών που ελπίζουν μέσα στα συντρίμμια να βρουν την ελπίδα.
Οι σκέψεις μας, στις στιγμές του αποχωρισμού με τα δικά μας παιδιά «στείλε ένα μήνυμα όταν θα φτάσεις». Σ εκείνα τα μηνύματα που δεν ήρθαν ποτέ για τους γονείς των παιδιών.
Κι ύστερα τα γιατί….στην εποχή της ψηφιοποίησης, στην εποχή των προηγμένων συστημάτων ασφαλείας οι ζωές βρίσκονται στα χέρια των χειροκίνητων χειρισμών. Τόσα δις δαπανήθηκαν σε εταιρίες για ψηφιοποίηση….τόσα δις δαπανήθηκαν σε εταιρείες για βελτίωση των υποδομών…κι όμως το σιδηροδρομικό δίκτυο αποδείχθηκε επικίνδυνα απαρχαιωμένο.
Είναι αυτές οι ράγες που έστειλαν τις ζωές των παιδιών μας, ψηλά, πολύ ψηλά. Ειναι αυτές οι ράγες που θα μας θυμίζουν τη συλλογική ευθύνη που κανένας δεν ανέλαβε.
Σήμερα πενθούμε για τις ζωές που χάθηκαν. Αύριο απαιτούμε να αποδοθούν οι ευθύνες στους πραγματικά υπεύθυνους.
