Σαν σήμερα, 18 Αυγούστου: Έφυγε η Ζωή Λάσκαρη, σύμβολο του ελληνικού κινηματογράφου και θεάτρου
Σαν σήμερα, στις 18 Αυγούστου 2017, έσβησε απότομα ένα από τα πιο εκτυφλωτικά φώτα του ελληνικού κινηματογράφου και θεάτρου: η Ζωή Λάσκαρη. Στα 72 της χρόνια, άφησε την τελευταία της πνοή στο εξοχικό της στο Πόρτο Ράφτη, ήσυχα και αθόρυβα, σχεδόν σαν να μην ταίριαζε η έξοδός της με τη θυελλώδη ζωή που είχε χαράξει. Η είδηση συγκλόνισε τον καλλιτεχνικό κόσμο και το κοινό: οι παλιοί συνάδελφοι μιλούσαν για «το κορίτσι που έφερε την καταιγίδα στις οθόνες», ενώ οι νεότεροι ένιωσαν ότι έφυγε ένα σύμβολο που ξεπερνούσε τα όρια της εποχής του.
Η Ζωή Λάσκαρη δεν ήταν απλώς μια όμορφη ηθοποιός· ήταν σύμβολο θάρρους, θηλυκότητας και δυναμισμού σε μια Ελλάδα που ακόμη αναζητούσε τα πατήματά της. Από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε στα φώτα της δημοσιότητας, με τον τίτλο της «Σταρ Ελλάς 1959», φάνηκε η μοναδική της ορμή. Η πρώτη μεγάλη της εμφάνιση στην ταινία «Κατήφορος» του Γιάννη Δαλιανίδη το 1961 άφησε το κοινό άναυδο, παρουσιάζοντας μια ηρωίδα που αψηφούσε τα «πρέπει» της εποχής.
Με τις ταινίες της Φίνος Φιλμ όπως «Μερικοί το προτιμούν κρύο», «Κορίτσια για φίλημα», «Οι θαλασσιές οι χάντρες» και «Μια κυρία στα μπουζούκια», έγινε γρήγορα η απόλυτη ντίβα, πλάι σε σπουδαίους συντρόφους της οθόνης όπως ο Κωνσταντάρας και ο Παπαμιχαήλ. Η περσόνα της δυναμικής, μοιραίας γυναίκας εντυπωσίαζε, ενώ η ίδια παρέμενε ένα αίνιγμα, ένα κορίτσι που μεγάλωσε στην Κατοχή, χωρίς πατέρα, με μια μάνα που την κράτησε με πείσμα.
Το όνομά της έγινε συνώνυμο της ίδιας της ζωής. Οι φωτογραφίες της κοσμούσαν περιοδικά, οι εμφανίσεις της μαγνήτιζαν τα βλέμματα, ενώ οι σχέσεις της απέκτησαν μυθικές διαστάσεις. Ο γάμος της με τον Αλέξανδρο Λυκουρέζο και οι δύο κόρες τους, η Μάρθα και η Μαρία-Ελένη, καθώς και τα εγγόνια της, αποτέλεσαν για εκείνη μια όαση πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας.
Ακόμα και μετά την παρακμή της μεγάλης κινηματογραφικής βιομηχανίας, η Λάσκαρη βρήκε νέα πνοή στο θέατρο. Σημαντικές παραστάσεις όπως το «Περοκέ» και το «Εγώ η Λουίζα» απέδειξαν πως δεν ήταν απλώς ένα πρόσωπο, αλλά ολοκληρωμένη ηθοποιός, ικανή να συγκινεί, να διασκεδάζει και να μαγνητίζει το κοινό.
Η προσωπικότητά της είχε κάτι το διεθνές· η ομορφιά της συνδυαζόταν με αυτοπεποίθηση και δυναμισμό. Οι σκηνοθέτες έλεγαν: «Η Ζωή δεν έπαιζε, ήταν η Ζωή». Και ίσως εκεί βρίσκεται η μαγεία της: η ζωή και η τέχνη της μπλέχτηκαν σε τέτοιο βαθμό που έγιναν αδιαχώριστες.
Η απώλειά της σόκαρε τον κόσμο, αλλά η Ζωή Λάσκαρη συνεχίζει να ζει στις μνήμες μας. Μέσα από τις ταινίες της Φίνος Φιλμ, τα θεατρικά της έργα και τη δύναμη του χαρακτήρα της, παραμένει σύμβολο θάρρους, λάμψης και αλησμόνητης παρουσίας. Η Ζωή Λάσκαρη θα παραμένει πάντα εδώ: παντοτινή, μοιραία και αλησμόνητη.
