Της Μαρίας Απατζίδη για την Κυριακάτικη kontranews
Την ημέρα της γυναίκας και ενώ η Αθήνα βούλιαζε από τις δεκάδες χιλιάδες λαού, κυρίως νέων ανθρώπων, που διαδήλωναν για την τραγωδία στα Τέμπη, η κυβέρνηση προσέβαλε και τα δύο γεγονότα, ψηφίζοντας ένα νομοσχέδιο, το οποίο ποινικοποιεί τις μαθητικές κινητοποιήσεις.
Το νομοσχέδιο, υποτίθεται για τη σχολική βία, ακολουθεί μια πάγια κυβερνητική συνταγή: Ένα κοινωνικά ευαίσθητο θέμα, ένας λυρικός τίτλος («Ζούμε αρμονικά μαζί») που αμπαλάρει όμορφα τις πιο αντιδραστικές προβλέψεις, μαζί με πολύ επικίνδυνες αντιδημοκρατικές διατάξεις.
Για τον σχολικό εκφοβισμό προτάσσει μόνο ευχολόγια και τον αντιμετωπίζει πυροσβεστικά εκ των υστέρων με τη δημιουργία ηλεκτρονικής πλατφόρμας όπου μαθητές μπορούν να προβαίνουν σε καταγγελίες. Σύμφωνα με καταγγελίες εκπαιδευτικών, το υπουργείο για μια ακόμα φορά μεταφέρει την ευθύνη στους εκπαιδευτικούς, χωρίς καμία απολύτως ελάφρυνση του διδακτικού ωραρίου. Παρά τη σοβαρότητα του ζητήματος που καλείται η εκπαιδευτική κοινότητα να αντιμετωπίσει δεν προβλέπεται η πρόσληψη ειδικών, όπως ψυχολόγων, κοινωνικών λειτουργών, κοινωνιολόγων κ.ο.κ. σε κάθε σχολική μονάδα.
Ουσιαστικά, το νομοσχέδιο ψηφίστηκε για το άρθρο 4, όπου στους ορισμούς της ενδοσχολικής βίας και του εκφοβισμού περιλαμβάνεται: «Η παρεμπόδιση της ομαλής διεξαγωγής των μαθημάτων και ο βίαιος αποκλεισμός μαθητών από την εκπαιδευτική διαδικασία είτε από τη συμμετοχή τους στην καθημερινή σχολική ζωή». Γνωρίζοντας την υποκρισία της κυβέρνησης καταλαβαίνουμε ότι στόχος της ήταν να ποινικοποιούνται οι μαθητικές κινητοποιήσεις. Να μαθαίνουν τα παιδιά από μικρή ηλικία την παθητική υπακοή στην εξουσία. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το πέρασαν αυτό την ημέρα του μεγαλύτερου ξεσηκωμού των νέων που γνωρίσαμε κατά τις τελευταίες δεκαετίες.
Η αντιμετώπισή του σχολικού εκφοβισμού προϋποθέτει τη μελέτη των αιτιών που γεννούν το πρόβλημα: Η φτώχεια, ο κοινωνικός αποκλεισμός, η ανασφάλεια, η έλλειψη προοπτικής αποτελούν μορφές κοινωνικής βίας. Υπάρχει μεγάλη υποκρισία, όταν οι κυβερνώντες έχουν δημιουργήσει μια τρομακτική δυστοπία για την ελληνική οικογένεια. Με το καρτέλ στην ενέργεια να διαμορφώνει αυθαίρετα τις τιμές και η κυβέρνηση να το επιδοτεί, το καρτέλ των σούπερ μάρκετ να αισχροκερδεί ανεξέλεγκτα, ο λαός να μην έχει θέρμανση, να μην μπορεί να βγάλει τον μήνα λόγω του πληθωρισμού. Και η κυβέρνηση να φτιάχνει απλώς πλατφόρμες.
Την ημέρα της γυναίκας η κυβέρνηση δεν έθιξε καν τον έμφυλο χαρακτήρα της βίας. Τις γυναικοκτονίες που έχουν εκτοξευθεί σε αυτά τα τελευταία χρόνια της πτωχοποίησης. Αναμενόμενο από μια κυβέρνηση που αρνήθηκε πεισματικά να αναγνωρίσει τον όρο «γυναικοκτονία» και να τον εντάξει στον ποινικό κώδικα παρά τις εκκλήσεις μας. Η κυβέρνηση έχει αρνητικό ιστορικό στα δικαιώματα γυναικών, όπως θα περίμενε κανείς από ένα κόμμα που συνεχώς συσπειρώνει το ακροδεξιό κοινό τους ενάντια σε αδύναμους. Είτε είναι τα θύματα της αστυνομικής βίας, όπως βλέπουμε στις διαδηλώσεις, είτε είναι κοινωνικές μειονότητες, είτε είναι οι γυναίκες. Με τον νόμο Χατζηδάκη, αποδίδεται στον εργοδότη η ευθύνη έρευνας για καταγγελίες παρενόχλησης, παραβλέποντας την πιθανότητα να είναι παρενοχλητής ο ίδιος ο εργοδότης. Ο νόμος Τσιάρα καθιστά δυνατή τη συνεπιμέλεια από κακοποιητικούς γονείς, χωρίς να περιλαμβάνει επαρκείς δικλείδες ασφαλείας. Η κυβέρνηση μετέτρεψε τη γραμματεία ισότητας σε οικογενειακής πολιτικής, δείχνοντας ότι θεωρεί τη γυναίκα παιδομηχανή. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι η προστασία της γυναίκας στους αντίποδες αυτών των πολιτικών και η κατάργηση των αιτίων της βίας μέσα από μια κοινωνική πολιτική ευημερίας του λαού.
* Βουλεύτρια Α’ Ανατολικής Αττικής με το ΜέΡΑ25
